الفباخبر، مهدی اسفندیار در یادداشتی نوشت: بزرگترین چالش پیش روی نظام اقتصادی و اجتماعی کشور در حال حاضر بیهیچ تردیدی نظام بازنشستگی و وضعیت بازنشستگان است. جمعیتی که روز به روز منابع آنها محدود و سفره آنها کوچکتر میشود فقط اگر بخواهم در یک فقره بلایی که سر بازنشستگان آمد را توضیح دهم در انتهای سال ۱۳۹۶ دولت مبلغ ۲۰۰ هزار میلیارد تومان به صندوق بازنشستگی تامین اجتماعی بدهکار بود که این عدد در انتهای سال ۹۹ به حدود ۴۰۰ هزار میلیارد تومان بالغ شد اما ارزش ۲۰۰ هزار میلیارد انتهای ۹۶ بالغ بر ۵۰ میلیارد دلار بود اما ارزش ۴۰۰ هزار میلیارد تومان کنونی حدود ۱۵ میلیارد دلار یعنی دارایی بازنشستگان به کمتر از یک سوم کاهش پیدا کرده است.
حالا نکته عجیب این است که از کاندیداهای انتخابات 1400 حتی یک سوال اساسی در مورد نحوه مواجه با این گرفتاری بزرگ نمیشود و در حالیکه اگر تنها کاندیداها به اصل استقلال صندوقها و سه جانبهگرایی و تقلیل نقش دولت از یک مداخلهگر تمام عیار اما بیمسئولیت به یک حامی ناظر پایبند باشند، قطعا جلوی بسیاری از خسارات آینده گرفته میشود، افسوس که هنوز جز کلیگویی و وعده اصلاحات چیزی در این حوزه به گوش نمیرسد و نیازمند صبوری برای مناظرات آینده هستیم تا بدانیم کسی برنامهای در خور توجه جهت جلب انگیزه بازنشستگان برای شرکت در انتخابات آتی دارد یا نه؟
اگر چه در مورد معیشت معلمان نیز تا کنون سکوت اختیار شده و برای دومین گروه بزرگ و موثر در فرآیند انتخابات پیش رو برنامهای عنوان نشده است، برخی شعارهای پوپولیستی در مورد افزایش یارانه نقدی نیز هیچ کاربردی نداشته و کاش کاندیداها برای کولبران و سوختبران به جای دلسوزی و شعار، راهکارهای کوتاهمدت و درازمدت ارائه دهند.
حقیقتا باید بگویم به عنوان خبرنگار حوزه سلامت و رفاه اجتماعی هنوز نتوانستم دقیقا استراتژی کاملی از کاندیداهای این دوره در حوزه بازنشستگی و سلامت ببینم ، نگرانم و عمیقا نگرانم که به بهانه جوانگرایی و ... سطح کارشناسی انتخاب وزیر در دولت آتی در حد انتصاب یک رئیس بیمارستان و فاقد تجربه کار ستادی به سمت وزیر بهداشت و یک انسان مهربان به سمت وزیر تعاون تنزل یابد، من از آن روزها بسیار بیمناکم بسیار....کاندیداها دقت کنند، هنوز انگیزهها برای حضور قابل توجه نیست و مردم به شدت گرفتارند و خاطرات ۹۲ و ۹۶ را در ذهن خود مرور میکنند و باید عریان بگویم که هرگز روحانی را عامل تام گرفتاریهای کنونی نمیدانند؛ بلکه انگشت اتهام به طرف کلیه صاحبمنصبان هست و اکنون جای شعارگرایی نیست بلکه جای وعدههای عملی و با ضمانت است نه وابسته به اما و اگر و ...
انتهای پیام