به گزارش الفباخبر، رئوف پیشدار مدرس علوم ارتباطات نوشنت: تشكیل یك سازمان همكاری امنیتی متشكل از همه ی كشورهای منطقه از منظر استراتژیك یك ضرورت تاخیر شده دانسته میشود. امنیت در منطقه خلیج فارس در سالهای اخیر و بخصوص بعد از اشغال افغانستان و عراق و حضور گستردهتر نیروهای فرامنطقه ای در آن، شدیدا شكننده و پارهای ملاحظات كشورهای منطقه نیز برآن سایه افكنده است.
همكاریهای امنیتی در منطقه در سالهای اخیر سه سمت عمده، یكی دو جانبه و دومی چند جانبه منطقهای و سومی دو و یا چند جانبه با حضور نیروی های بیرون از منطقه داشته است كه ضعف در دومی از نگاه تحلیگران مسایل استراتژیك در منطقه به همراه عواملی دیگر كه در جای خود به آن پرداخته خواهد شد، موجب شكننده شدن امنیت در منطقه و كاهش سطح آن شده است و شكل سوم این همكاریها حضور هرچه بیشتر نیروهای بیگانه در منطقه را سبب گردیده كه خود عاملی بالقوه خطرناك و جدی برای امنیت منطقه است.
آنچه خلاء آن اینك در همكاریهای امنیتی منطقه ای بیشتر از هر زمانی احساس می شود، نبود یك سازمان برای هدایت و تمركز فعالیتهای كشورهای منطقه در آن میباشد كه پیش نیاز آن وجود باور لزوم یك واحد امنیتی در راستای ثبات منطقهای است.
دهشت افكنی(تروریسم ) بلایی است كه كشورهای منطقه اینك با آن روبرو هستند و این امر و مبارزه با آن میتواند به عنوان یك نقطه مشترك برای همكاریهای چند جانبه در قالب یك سازمان امنیت منطقهای تلقی شود. دو مساله در منطقه موجب امكانیابی دهشت افكنان برای ظهور، قدرتنمایی و نهایت تبدیل شدن به یك تهدید جدی امنیتی برای همه كشورهای منطقه شده است.
این دو مساله عبارتند از اول: حضور گسترده نیروهای بیگانه درمنطقه چه بصورت اشغال ( عراق وافغانستان ) و یا توافق شده ( اغلب كشورهای حوزه خلیج فارس ) و ساخت (القاعده) و تحت حمایت قرار دادن تشكل های دهشت افكن با هدف های مختلف از جمله تنظیم روابط با كشورهای منطقه و دوم : تقویت بدبینی و بی اعتمادی مردم منطقه به دولتهای خود بویژه بواسطه تكیه بیش از حد به آمریكا كه به باور استراتژیست های منطقه می تواند به بروز شورش ، قیام و حتی سرنگونی حكومت های منطقه بینجامد، امری كه در سالهای اخیر نشانههایی از آنرا در برخی كشورهای عربی حوزه خلیج فارس بارها شاهد بودیم و بهار عربی یک نمونه آن بود.
از نگاه استراتژیستها، برقراری و تقویت همكاریهای دو جانبه امنیتی مانند آنچه در سالهای اخیر میان ایران و تركیه و ایران و عراق برقرار بوده ، با تشكیل یك ستاد واحد فرماندهی و هدایت عملیات میان سه كشور كه در بدو امر میتواند مهمترین مساله امنیتی منطقه یعنی دهشت افكنی و مبارزه با آنرا در دستور كار خود قرار دهد، بستری است كه نه تنها فعالیت های امنیتی كه در آینده امور نظامی و انتظامی را نیز با عضوگیری دیگر كشورها ، میان كشورهای منطقه هماهنك كند تا زمینه از هر حیث برای حضور نیروهای بیگانه در منطقه از میان برداشته شود.
همانطور كه اشاره رفت، یكی از اهداف بیگانهها در منطقه برای در حمایت قرار دادن تشكلهای دهشت افكن، تنظیم روابط با كشورهای منطقه مانند آن چیزی می باشد كه آمریكا بویژه در پی اشغال عراق با استفاده از منافقین در روابط خود با ایران صورت داد.
فقدان همكاری های امنیتی دستجمعی منطقهای درعین حال یكی از عوامل اساسی در سوق دادن منطقه به سوی میلیتاریسم دانسته می شودكه به تعبیر موسسه مطالعات صلح بین الملل - SIPRIموجب خفه شدن خاورمیانه از سلاح شده است.
رقابت قدرتهای فرامنطقهای برای پیدا كردن جای پایی در منطقه حساس خلیج فارس ، این منطقه را هر چه بیشتر نظامی كرده است . علاوه بر آمریكا ، فرانسه ، انگلیس و روسیه نیز تلاش دارند تا دلارهای نفتی منطقه را هرچه بیشتر به سلاح تبدیل كنند ، سلاحی كه به باور عموم استراتژیستهای منطقه ، نه تنها برای این كشورها امنیت نیاورده و نمیآورد ، كه براساس شواهد و قرائن بسیار به دردسری بزرگ در حوزه امنیت ملی و منطقهای برای كشورهای منطقه تبدیل شده است كه اغلب با مسایلی چون دهشت افكنی و عدم اقبال عمومی روبرو هستند.
یكی از محورهابی كه آمریكا و اسراییل برای كشاندن بیشتر حوزه خلیج فارس در دامن میلیتاریسم آنرا دنبال میكند ، ایران هراسی است كه در منطقه و در میان تودههای مردم نه تنها مقبول نیفتاده كه به اعتراف جیمی كارتر رییس جمهوری اسبق آمریكا در گفت و گوی پرسر و صدایش با روزنامه اتریشی «دی پرسه» كه در آن سیاستهای آمریكا در منطقه بخصوص در حمایت گسترده از اسراییل برای سركوب فلسطینیها را به چالش كشید و نیز نظرسنجی گسترده خبرگزاری فرانسه در روز ۱۱آذر سال ۱۳۸۵، نظرسنجی شبكه خبری الجزیره در سال ۱۳۸۵و نظر خواهی وسیع رادیو بیبیسی در میان شنوندگانش در سراسر جهان در ابتدای زمستان سال ۱۳۸۶كاملا جواب عكس داده و به برانگیخته شدن بیشتر افكار عمومی منطقه علیه آمریكا و دخالتهای روز افزون آن در امور منطقه شده است .
کارتر در آن مصاحبه از جمله گفته بود كه : در زمان ریاست جمهوری من ، ما حمایتی آشكار و دوستانه از كشورهایی نظیر اردن و مصر به عمل آوردیم. براساس نتایج آخرین نظر سنجیها، امروز كمتر از ۵درصد از مردم اردن و مصر نظری مثبت نسبت به دولت آمریكا دارند.
انتهای پیام